Curiosidades: Narváez; o espadón de Loja

Ramón María Narváez naceu en Loja en 1800 e foi o dominador da escena política do reinado de Sabela II. Tiña fama de bruto, dictatorial e cabezón, son moitas as anécdotas que de él se contan, pero vamos a reseñar tres. Un día  visitouno o embaixador inglés, este  tiña a Narváez polos seus manexos políticos e  os seus contactos con Espartero (inimigo de Narváez), ata os mismísimos. Pois ben, agarrouno polo pescozo e deulle unha patada nos mismísimos do embaixador, botándoo á rúa. O cronista escribe en "salva sea a parte".

Outra vez nun Consello de Ministros que él presidía, un dos ministros dixo que antes de firmar unha determinada disposición cortabase a man dereita. Narváez respondiulle. "Vostede non se cortará ningunha man. Coa dereita firmará a disposición e coa esquerda tocarame vostede os pelendengues"
Pero a anécdota máis famosa ocorreu no seu leito de morte. Cando o capellán que entrou a confesarlle  preguntoulle se perdonaba os seus inimigos, Narváez contestoulle: "Non podo perdoar a ningún porque mateinos a todos"

Curiosidades Sabela II

O outro día comentábavos que moitas veces en clase non temos tempo para falar do carácter  e personalidade dos personaxes históricos. Por exemplo, en clase estudiamos a Sabela II, raiña de España entre 1833 e 1868, filla de Fernando VII, raiña durante a desamortización de Mendizabal e a revolución industrial. Sen embargo, o que non se adoita mencionar é  que a raiña un tanto “fogosa”. Para colmo de males, casaronna os 16 anos con seu primo Francisco de Asís, de máis que dudosa virilidade, e o que odiaba. A mesma Sabela II deixaba claro a súa nai o día da voda:

"He cedido como reina, pero no como mujer. Yo no he buscado a este hombre para que fuese mi marido; me lo han impuesto y no lo quiero".

Ademáis, parece que non había que ser moi agudo para observar a homosexualiadade do seu marido:

¿Qué voy a decirte de un hombre que en la noche de bodas llevaba en su camisa más bordados que yo en la mía?

O pobo chamábao  Paquito Natillas e  dedicaballe versos tan cariñosos como estos:

Paquito Natillas
es de pasta flora
y mea en cuclillas
como las señoras

O parecer o matrimonio non puido consumarse a noite de vodas, aínda que hai que dicir que nesa época era costume que esa noite estivieran presentes uns cantos señores, damas e curas para dar fe da consumación, de modo que a situación tampouco era  moi apropiada.
Cinco meses despois do  casamento, Francisco de Asís abandona a alcoba conxugal e pouco despois deixa o Palacio de Oriente.
Sabeal II tivo once fillos. Parece que só un deles puido ser do seu marido, o resto foron froito dos seus distintos amantes: o marqués de Bedmar, o comandante José Ruiz de Arana, o teniente de inxenieros Enrique Puig Moltó, o escritor Miguel Tenorio de Castilla (3) e outro de pai descoñecido.
Con este historial, non é  de estranar que a Francisco de Asís lle escribiran aquelo de:

Vuestra noble faz empaña
el ñublo del deshonor,
desfaced presto esa niebla,
cortaos los cuernos, señor,
que el mundo entero os señala,
la Europa os llama Cabrón,
y ¡Cabrón! repite el eco,
en todo el pueblo español.

Nos seguintes enlaces podedes escoitar varios fragmentos do programa de Nieves Concostrina  para RNE (Moi recomendable) sobre o reinado de Sabela II: 

•  A raiña Isabel II de España firma a disolución das Cortes.
• Francico de Asís, marido de Sabela II

Fontes:
Wikipedia: Isabel II de EspañaWikipedia: Francisco de Asís de Borbón
http://iescalam.educa.aragon.es/alumnos2004/anecdota/historia.htm
http://www.ciao.es/Placeres_Reales_Toti_Martinez_de_Lezea__1399058
http://cacerestur.spaces.live.com/blog/cns!96B9003DEC1FEA2!203.entry
http://books.google.es/books?id=6qd4kqf9rAAC&printsec=frontcover&source=gbs_summary_r&cad=0#PPA141,M1

Memoria de España cap.21: "¡Viva España con honra!"

Neste capitulo veremos a última etapa do reinado de Sabela II.

Memoria de España: Por la senda liberal

Neste capitulo narrase a morte de Fernando VII. O nacemento das dúas Españas: a primeira guerra Carlista. A constitución progresista de 1837. Os cementos das reformas liberais. Desamortización e a nova organización provincial. A rexencia de Espartero.

Presentacións crise do A.R (Guerra da Independencia e Constitución 1812) e Fernando VII

Perdón pola tardanza pero tiven uns pequenos problemas técnicos. Aquí tedes as presentacións dos temas do vindeiro exame.

Fernando VII

View more presentations from Xunta.

Crise A.R Guerra da Independencia

View more presentations from Xunta.

Memoria de España cap. 20: "Por la senda liberal"

Curiosidades Constitución 1812

 

» En 1810, as Cortes decretan a libertade de imprenta. O final da censura deu lugar a encendidas tertulias nos puntos de reunión. Os periódicos se compraban y se lían en alto nos salóns, os cafés ou nas prazas.

» Moitos foron s que se alistaron nos batallóns de defensa, enardecidos polas novas proclamas. Entre os batallóns de defensa da cidade de Cádiz, estaban os chamados "lechuguinos" chamados así pola cor verde do seu uniforme, aínda que tamén se atribuiu a que a maioría pertenecían os barrios de extramuros, onde se cultivaban as leitugas.

» A constitución establecía o sufraxio universal masculino indirecto. A pesar de que as muloleres non tiñan dereito a voto, elas tivieron un papel moi destacado en todo o proceso constitucional, moitas damas adiñeiradas mantíñan salóns de tertulias onde se debatían as novas ideas, houbo tamén mulleres periodistas como Carmen Silva ou articulistas como María Manuela López de Ulloa. Incluso había un periódico exclusivo para mujeres "El amigo de las damas" unha publicación que trataba de explicar cal era o lugar que se quería dar á muller na sociedade constitucional.

» O exaltado pobo de Cádiz tamén inventou as súas proclamas e cancións tal como o fixeron no seu tempo os revolucionarios franceses. Unha canción parecida a Marsellesa, decía :

"...

Recordemos, amigos, la gloria

que logramos un tiempo ganar:

nuestro brazo la Europa temía,

nuestro brazo enfrenaba la mar.

Hijos somos de aquellos valientes,

cuyos hechos el orbe admiró,

cuyo esfuerzo la América y Flandes

y la Italia y la Francia domó.

...

Si el francés con ficciones villanas

nuestro Rey consiguió cautivar,

no por eso consienta soberbio

que podrá su inocencia burlar.

La virtud le cubrió con su escudo;

la Justicia su espada sacó,

de Fernando defiende la vida,

y del Corso la ruina juró.

...

Los fuertes aceros,

patricios guerreros,

al punto empuñad:

marchad, sí, marchad.

Resuene el tambor,

veloces marchemos,

y la sangre Española venguemos

derramada con ciego furor.